شیمانی عبدالله فرزند عمر،از عدم همراهی با امیرمومنان(ع)+تصویر

وَلَئِنْ أَصَابَکُمْ فَضْلٌ مِّنَ اللَّـهِ لَیَقُولَنَّ کَأَن لَّمْ تَکُن بَیْنَکُمْ وَبَیْنَهُ مَوَدَّةٌ یَا لَیْتَنِی کُنتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزًا عَظِیمًا نساء 74
و اگر غنیمتی از جانب خدا به شما برسد، درست مثل اینکه هرگز میان شما و آنها دوستی و موّدتی نبوده، می‌گویند: «ای کاش ما هم با آنها بودیم، و به رستگاری (و پیروزی) ِ بزرگی می‌رسیدیم!»
ابن عبدالبر عالم بزرگ اهل سنت در الاستیعاب می گوید:وصح عن عبد الله بن عمر رضى الله عنهما من وجوه أنه قال ما آسى على شیء کما آسى أنی لم أقاتل الفئة الباغیة مع علی رضى الله عنه
صحیح است از عبدالله بن عمر که گفت: من بر چیزى تاسف نخوردم مگر بر اینکه با على بن ابیطالب با گروه معاویه(فئه باغیه) جنگ نکردم.الإستیعاب فی معرفة الأصحاب لابن عبد البر ج 1 ص 77
پس اینکه وهابیون می گویند: جنگ معاویه با خلیفه مسلمین علی بن ابیطالب(ع)،یک فتنه بود،و اصلا با هم شیر و شکر بودند،و قصد جنگ اصلا با هم نداشتند،دروغی بیش نیست وگرنه چرا عبدالله بن عمر باید تاسف بخورد از اینکه امیرمومنان ع را یاری نداده؟آیا غیر از این است که جنگ تمام ایمان(علی علیه السلام) با تمام کفر (معاویه لعنه الله علیه) بوده است؟! اگر می گویید نه ،پس به خاطر چه پشیمان بوده؟ به خاطر غصه ی از دست دادن غنائم بوده؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: